Οι παράλληλες ζωές ενός "Β" κι ενός "Μ"

...τον έπιασε πάλι να Της γράψει...

είχε υποσχεθεί στον εαυτό του (και κρυφά σ' Εκείνη) ότι τις μέρες που δεν θα Την έβλεπε θα κατάφερνε να μην κάνει κακές σκέψεις...

...αλλά μάταια μάτια μου...

σαν πρεζόνι έχει καταντήσει... όταν έρχεται η ώρα για τη "δόση" Του (την παρουσία Της στη ζωή Του) γίνεται δυνατός και σκέφτεται ότι εκείνες τις μέρες της απουσίας Της θα τις αντιμετωπίσει μια χαρά....

θα σκέφτεται Αυτήν και όσα κάνουν παρείτσα με αγάπη και γλυκύτητα...

γιατί τέτοια είναι η ζωή Τους το λιγοστό διάστημα μέσα σε κάθε βδομάδα που συν-βρίσκονται : έρωτας, υψηλά συναισθήματα, δημιουργική σκέψη και ζεστή αγάπη... αυτό το τελευταίο ειδικά... ζεστή, λαχταριστή, φουσκωτή σαν μόλις βγαλμένη από τον φούρνο της γειτονιάς - Αγάπη που η μαγιά που την διογκώνει είναι ο Έρωτας...

... διογκωτικές ύλες που λένε και τα φακελάκια - αλλά φυσικές...

αλλοίμονο όμως, τις Ημέρες της Ερημιάς... σαν τον μοναχικό Λύκο μέσα στην χιονισμένη Στέππα... με το αγριεμένο, διαπεραστικό, ψυχρό μάτι του παγερού γαλάζιου των πολικών χάσκυ...

το πρεζόνι που του λείπει η δόση του και ψάχνει με κάθε τρόπο να την αποκτήσει ξυπνάει άγρια μέσα Του...

Του γυρίζει το μάτι και θέλει όλα γύρω Του να τα σπάσει...

νιώθει οργή να ξεχειλίζει από μέσα Του γι' αυτή την άδικη κατά-δική Του καταδίκη...

γιατί οι μέρες του της απουσίας Tης τον κάνουν να βλέπει ακόμη και τον ελάχιστο καιρό μαζί Της όχι σαν το φωτεινό μεσοδιάστημα ανάμεσα στις μέρες της σκοτεινιάς αλλά σαν διάστημα "επίσκεπτηρίου" μέσα σ' αυτή την καταδίκη που ο ίδιος έστησε στον εαυτό του...

σαν επισκεπτήριο μέσα σε φυλακή βλέπει τις λίγες ώρες που θα περάσει μαζί Της...

κι Εκείνη - η Σοφή της Ζωής και η Δυνατή - Τον είχε προτρέψει να σκεφτεί πόσο χειρότερα θα ήταν αν αυτό το επισκεπτήριο ήταν σε τρελλάδικο...

σχεδιάζει τόσα πράγματα να κάνουν παρέα (πιθανώς κι Εκείνη) αλλά ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει, πρέπει να επιλέξουν - ή αυτό ή εκείνο, όλα δεν χωρούν...

κι έτσι πάντα μένει μετέωρο το ανεκπλήρωτο να συνοδεύει την ύπαρξή του τις ημέρες της σκοτεινιάς και να Τον φορτώνει αυτοκαταστραφικότητα...

και το χειρότερο είναι ότι αυτά που δεν "πρόλαβαν" να γίνουν δεν επιστρέφουν ποτέ στη "λίστα" - παραγράφονται, σαν αδικήματα... με την ίδια μισητή πίκρα που ένα αδίκημα παραγράφεται και δεν πρέπει να επίστρέψει ποτέ στη Μνήμη...

... καταδικασμένα στη Λήθη τα ανεκπλήρωτά τους λοιπόν...

και Του ξυπνάει η παγωμάρα του απόλυτου κενού μέσα Του άδικη και αδικαιολόγητη απαξίωση για ό,τι κάνουν μαζί, για ό,τι δημιουργούν μαζί μέσα στον Χρόνο...

γιατί κρυφά έχουν συμφωνήσει - και μάλλον ούτε οι ίδιοι το ξέρουν - ότι αυτά που θα κάνουν μαζί το Σύμπαν θα τα διαφυλάξει μέσα στον Χρόνο...

ίσως γιατί, όπως πολλοί λέν, το Σύμπαν ξέρει... ξέρει ότι πρέπει να σώσει από την καταστροφική Του διάθεση για διαγραφή τα υπέρτατα που ζουν στη μικρή διάρκεια των συναντήσεών τους...

... και να τα μεταδώσει σαν εμπειρία στους μελλοντικούς απέλπιδες του κόσμου τούτου...

κάτι αντίστοιχο ίσως να εννoούσε κι Εκείνη όταν Του είχε πει ότι έχει επιβάλλει στον εαυτό της να ζει από τις αναμνήσεις για να είναι μονίμως ερωτευμένη...

να γίνει η ιστορία Τους μια ανάμνηση μέσα στον Χρόνο...

μα η ανάμνηση σχετίζεται μ' ένα παρελθόν... πώς είναι δυνατό να ζει κάποιος μια τόσο υπέρτατη (κατά την κοινή Τους παραδοχή) συνύπαρξη στο Παρόν και ταυτόχρονα να "υπάρχει" ως ανάμνηση σε Παρελθόντα Χρόνο ; ...

κάτι περίεργο έχει αυτός ο συλλογισμός...

...και βέβαια έχει! γιατί το Υπέρτατο πρέπει να το ζεις με διάρκεια μέσα στον Χρόνο, με όλο σου το Είναι, χωρίς "κρατήματα" από δεσμεύσεις κοινωνικών συνθηκών και προϋποθέσεων...

να μην το περιορίζεις να περνάει μέσα από χαραμάδες της ψυχής, να μην το εκτρέπεις σα να ήταν ποτάμι εκμεταλλεύσιμο με "αρδευτικά έργα" προς κατευθύνσεις όπου δεν θα κάνει ζημιές...

να το αφήνεις να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του σαν την ακατανίκητη δύναμη που έχει το Νερό που σπάει φράγματα κι εμπόδια φυσικά αλλά και - οιμέ τι πλάνη οικτρή! - ανθρώπινα για να κατακλύσει τα πάντα... να σκεπάσει τα πάντα...

να μην το ξοδεύεις με σύνεση όπως θα έκανες με τις τελευταίες σταγόνες νερού σε φλασκί αδειανό που έχεις μαζί σου στην έρημο - που ξέρεις ότι όταν αυτό τελειώσει, μετρημένες θα είναι και οι μέρες σου στην άνυδρη έκταση... 

η "κατάσταση" του ερωτευμένου δεν συντηρείται από σταγόνες λειψυδρίας αλλά από ορμητικότητα χειμάρρου που εκδηλώνεται όχι όποτε είναι "επιτρεπτό" αλλά οποτεδήποτε, οπουδήποτε...

τον Έρωτα δεν τον "κάνεις οικονομία" για να μη ξοδευτεί... τον βιώνεις και από αυτό το "ξόδεμα" αυτο-συντηρείται...

... αυτός είναι ο δικός Του συλλογισμός...

ο συλλογισμός Εκείνης ομως δυστυχώς διέπεται από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και προϋποθέσεις που έχει επιλέξει ν' ακολουθήσει και να υπακούσει στη ζωή Της...

ο συλλογισμός Της δικαιολογείται μόνο σα μηχανισμός και αίσθημα αυτοσυντήρησης γιατί αλλιώς θα είχε τρελλαθεί...

... αυτός όμως ; ... αυτός είναι ο Μοναχικός εκείνος ...

... κι εκείνη ; ... θα την ονομάσουμε "Β" και είναι αυτή η Βολεμένη ...